Tweede Two Oceans

Na onze deelname aan de Two Oceans ultra en halve Marathon in 2016 stond het zo goed als vast dat er een 2e keer zou komen. Niet perse in 2017, maar het moest en zou gebeuren.

Op het moment dat er ingeschreven kon worden hebben we dat toch maar gewoon gedaan, je kunt maar verzekerd van een startbewijs tenslotte. Verblijf voor de eerste week geregeld en vervolgens de tijd genomen om te bedenken/bekijken hoe en waar wij de 2e week van de vakantie door zouden brengen.

Aankomst op Cape Town international airport, de huurauto opgehaald en meteen door naar BIG Backpackers, ons verblijf voor de eerste 6 dagen. Om 23 uur heerlijk gedoucht naar bed en de volgende dag meteen een bezoek aan de expo gebracht. Startnummers in ontvangst genomen, wat geshopt en een massage ondergaan.

Op de vrijdagochtend wordt de Friendshiprun georganiseerd voor de buitenlandse deelnemers en ook dit jaar deden wij hier aan mee. Voor Ans het moment om te bepalen of de halve marathon een dag überhaupt een optie zou zijn. En dat was gelukkig het geval.

Aan de Friendschiprun wordt helaas niet door alle buitenlandse deelnemers deelgenomen, maar het is een prima opwarmer voor de runs op zaterdag. Het is sowieso een prima gelegenheid om een aantal van de andere Nederlandse lopers te ontmoeten.

Jeffrey was na de verhalen over mijn vorige deelname enthousiast genoeg geworden om zich ook voor de 2017 editie in te schrijven.

Race day!

Jeffrey verbleef op slechts 800 meter bij ons vandaan en stond om 3:30 uur voor de deur. Snel een ontbijtje naar binnen en met z’n drieën op naar de University of Cape Town waar de auto geparkeerd kan worden waarvandaan het een kleine 2 kilometer wandelen is naar de start.

Ruim op tijd zijn we in het startgebied aangekomen, geen reden om te stressen dus.

Ans mag om 6:10 uur van start en begeeft zich naar de startvakken voor de halve die een stuk voor de onze zijn.

Jeffrey en ik staan in C en wachten geduldig af tot het gunshot om 6:40 uur klinkt. Meteen op start drukken, aangezien hier met brutotijden gerekend wordt.

We zijn op weg en nog geen 500 meter verder markeren wij ons territorium af voordat wij onze weg vervolgen.

Alles verloopt probleemloos, zelfs de verkoudheid die ik op de vlucht naar Zuid-Afrika heb opgelopen speelt me geen parten.

Er staat behoorlijk wat wind, maar die deert ons niet, door zuinig te lopen. Die wind zorgt er tevens voor dat we totaal geen last van de opkomende zon en daarmee oplopende temperatuur hebben.

De tips en ervaringen die ik in 2016 opgedaan heb komen me ook ditmaal weer goed van pas, wandelen als het nodig is en hardlopen wanneer het kan om te voorkomen dat je onnodig energie verspilt en eigenlijk niet veel sneller vooruit komt.

Aangezien Jeffrey een betere klimmer/stayer of gewoon een betere loper is als ik, loopt hij richting Chapmans Peak op lange klimmen c.q. vals plat gestaag bij me weg tot ik hem helemaal uit het oog verlies. Het uitzicht hier is zo gaaf, dus geniet ik van iedere minuut en zijn er nog genoeg anderen die dat met mij doen. Eenmaal boven staat er op Chappies een orkest te spelen dat voor vertier zorgt en de lopers van hernieuwde energie voorziet.

We mogen nu weer dalen dus het gas gaat er even flink op waardoor ik voor we Hout bay inlopen weer bij Jeffrey aan kan sluiten en wij zo weer samen verder kunnen tot het volgende killing vals plat waar hij er weer vandoor kan.

De route is mooi en er is zoveel herkenbaar van een jaar eerder, het publiek is echt fantastisch en de verzorgingsposten voldoende aanwezig en goed voorzien.

Op het marathonpunt schiet een toeschouwer dit plaatje van ons en geeft mijn Garmin aan dat ik 4 uur en 15 minuten onderweg ben Vorig jaar stond die op dit punt op 4 uur en 38 minuten. Het mooie is tevens dat ik me uitstekend voel en helemaal nergens last van heb, genieten dus.

Nog maar 14 kilometer naar de Universiteit van Kaapstad, prima te overzien dus, maar wel met het nodige vals plat.

Jeffrey is wederom vooruit gesneld en ik blijf even in 1 van de 3 groepen hangen die aangevoerd worden door 6-uurs pacers.

Het idee om dit jaar binnen de 6 uur te blijven had ik eerder, in het startvak, al laten varen maar het zag er inmiddels toch naar uit dat het zeker geen onhaalbaar doel was. Ik heb na 46-47 km nog voldoende over en besluit de laatste pacergroep te verlaten en het gat naar nummer 2 dicht te lopen.

Gelukt!

Na 2 km, met nog circa 4 te gaan lijkt het mij zinvol om ook deze groep te verlaten en bij de eerste groep aan te sluiten.

Die 6 uur komt heel dichtbij en ik weet dat er nog een naar stukje vals plat komt waar ik vorig jaar genoopt werd een stukje te wandelen.

Ook deze laatste 6-uur pacers laat ik achter me en Jeffrey besluit niet met me te versnellen. Ik moet dan toch even een stukje wandelen, maar kan snel weer door.

Bij de ingang van het universiteitsterrein staan Ans en mijn moeder me op te wachten, 2 high fives en snel door naar de finish. Ik geniet wederom van de hele entourage, het publiek, het feit dat ik het wederom gehaald heb én die sub 6 mijn nu niet meer ontgaat.

De ontlading, de bronzen medaille, het blikje cola, de felicitaties van medelopers en natuurlijk mijn loopmaatje die heel kort na mij en dus ook binnen die 6 uur gefinisht, het is allemaal zo ongelofelijk gaaf. 

De korte versie van mijn beeldverslag:

Heel tof ook dat mijn moeder en Ans daar stonden en ons kort daarna in het finish gebied opzoeken en we samen nog even in het gras liggend een blikje cola drinken en een ijsje eten. Jeffrey en ik laten onze medailles nog even graveren en stappen vervolgens in de auto terug naar onze verblijven.

Wat was dit wederom een belevenis om nooit te vergeten. De volgende dag valt het alleszins mee met de spierpijn en heb ik geen pijntjes die op iets van een blessure zouden kunnen duiden. Toch maar ff rustig, maar 2 dagen na de Old Mutual Two Oceans Marathon hiken Ans en ik de Tafelberg op, want daar moet je gewoon geweest zijn als je in Kaapstad bent.